കാലുകുത്താന്‍ ഇടമില്ലാത്ത ഒരു ബസിലെ സൈഡ് സീറ്റില്‍ ചുറ്റുമുള്ള ഒച്ചപ്പാടുകള്‍ക്കു നേരെ കണ്ണടച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ മനസില്‍ തോന്നിയത്..........ഈ യാത്ര അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നാണ്....
എനിക്കു ചുറ്റു ഒരുപാട് ആളുകളുടെ സുരക്ഷിത വലയം... എന്നാല്‍ എന്നെയറിയുന്നവരായി ആരുമില്ലെന്ന ആശ്വസം.... ആളുകൂട്ടത്തിനു നടുവിലെ ഈ ഏകാന്തതയുടെ സുഖത്തിന്........മറ്റൊന്നും പകരം വെക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന ബോധ്യം...
മനസില്‍ ഒരുപാടു സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ക്കു ചിറകു മുളക്കുകായായിരുന്നു അപ്പോള്‍..... ഒരിക്കലും വരാത്ത ഒരു വസന്തം എന്നെ തേടിയെത്തുമെന്ന മോഹം....
കാത്തിരിക്കാന്‍ തയ്യാറായ വര്‍ഷങ്ങളുടെ കണക്കുകള്‍ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന സ്വപ്നം......
എനിക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകമെത്ര മാറിയാലും ഞാനിവിടെ..... ഇങ്ങനെ തന്നെ....എന്ന വിശ്വസം.....
ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ സ്‌നേഹിക്കണമെന്നു വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും...... ആരെയെും സ്‌നേഹിക്കാതെ
എഴുതാതെ പോകുന്ന വരികളിലോരോന്നിലും മരണത്തിന്റെ നിഴലുകാളാണെന്ന വിശ്വസം.... അതുകൊണ്ടാണവ ജനിക്കാതെ പോയതെന്ന ആശ്വസിക്കല്‍...
ഒരക്കലും പൂക്കാതെ എനിക്കായി മാത്രം എവിടെയോ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു വാകമരം... എന്റെ കൈവിരളുകള്‍ സിരകളിലേക്കു പടര്‍ന്നു കയറിയാല്‍....അടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍ ചുവന്ന പൂക്കളാല്‍ അവന്‍ ഇലമറച്ചിരിക്കും.....
ഒരിക്കലെന്റെ മുറ്റത്ത് എനിക്കായി മാത്രം ഒരു മഴ തകര്‍ത്തു പെയ്യണം... കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴ.... ഇടിവെട്ടി......സംഹാരരുദ്രയായി പെയ്യണം... ആ മഴയിലെനിക്കലിഞ്ഞു ചേരണം....
ദൂരെ.... ആരുമെത്താത്ത താഴ്‌വര.... അവിടെ ഞാന്‍ മാത്രമുള്ളൊരു ലോകം.... ഒരു മിഴികളും എത്താത്ത ലോകത്തിലേക്കു എന്റെ ലോകത്തെ ചുരുക്കാനുള്ള വെമ്പല്‍....
ഒളിച്ചോടുകയാണ് ഇവിടെ നിന്നും..... യാത്രപോകണം.... ഒരുപാടു ദൂരത്തേക്ക്.... എന്നിലെ എന്നെ തേടിയൊരു യാത്ര....
വഴിയില്‍ അപരിചിതര്‍ക്കിടയില്‍ പരിചയം തോന്നുന്ന ഒരു മുഖം കണ്ടാല്‍... അതു നിന്റേതാകണം.... നിന്റേതു മാത്രം.... എന്നെ തിരിച്ചറിയാതെ.... നീ നടന്നകലുമ്പോള്‍...ആ കാല്‍പ്പാടുകളില്‍ പാദങ്ങല്‍ പദിപ്പിച്ചു പിന്‍തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഞാന്‍... ഇനിയൊരു വഴികളിലും കണ്ടുമുട്ടാതെ.... ഒരിക്കല്‍ കൂടിയൊരു വഴിപിരിയല്‍......
എനിക്കു ചുറ്റു ഒരുപാട് ആളുകളുടെ സുരക്ഷിത വലയം... എന്നാല്‍ എന്നെയറിയുന്നവരായി ആരുമില്ലെന്ന ആശ്വസം.... ആളുകൂട്ടത്തിനു നടുവിലെ ഈ ഏകാന്തതയുടെ സുഖത്തിന്........മറ്റൊന്നും പകരം വെക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന ബോധ്യം...
മനസില്‍ ഒരുപാടു സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ക്കു ചിറകു മുളക്കുകായായിരുന്നു അപ്പോള്‍..... ഒരിക്കലും വരാത്ത ഒരു വസന്തം എന്നെ തേടിയെത്തുമെന്ന മോഹം....
കാത്തിരിക്കാന്‍ തയ്യാറായ വര്‍ഷങ്ങളുടെ കണക്കുകള്‍ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന സ്വപ്നം......
എനിക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകമെത്ര മാറിയാലും ഞാനിവിടെ..... ഇങ്ങനെ തന്നെ....എന്ന വിശ്വസം.....
ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ സ്‌നേഹിക്കണമെന്നു വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും...... ആരെയെും സ്‌നേഹിക്കാതെ
എഴുതാതെ പോകുന്ന വരികളിലോരോന്നിലും മരണത്തിന്റെ നിഴലുകാളാണെന്ന വിശ്വസം.... അതുകൊണ്ടാണവ ജനിക്കാതെ പോയതെന്ന ആശ്വസിക്കല്‍...
ഒരക്കലും പൂക്കാതെ എനിക്കായി മാത്രം എവിടെയോ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു വാകമരം... എന്റെ കൈവിരളുകള്‍ സിരകളിലേക്കു പടര്‍ന്നു കയറിയാല്‍....അടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍ ചുവന്ന പൂക്കളാല്‍ അവന്‍ ഇലമറച്ചിരിക്കും.....
ഒരിക്കലെന്റെ മുറ്റത്ത് എനിക്കായി മാത്രം ഒരു മഴ തകര്‍ത്തു പെയ്യണം... കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴ.... ഇടിവെട്ടി......സംഹാരരുദ്രയായി പെയ്യണം... ആ മഴയിലെനിക്കലിഞ്ഞു ചേരണം....
ദൂരെ.... ആരുമെത്താത്ത താഴ്‌വര.... അവിടെ ഞാന്‍ മാത്രമുള്ളൊരു ലോകം.... ഒരു മിഴികളും എത്താത്ത ലോകത്തിലേക്കു എന്റെ ലോകത്തെ ചുരുക്കാനുള്ള വെമ്പല്‍....
ഒളിച്ചോടുകയാണ് ഇവിടെ നിന്നും..... യാത്രപോകണം.... ഒരുപാടു ദൂരത്തേക്ക്.... എന്നിലെ എന്നെ തേടിയൊരു യാത്ര....
വഴിയില്‍ അപരിചിതര്‍ക്കിടയില്‍ പരിചയം തോന്നുന്ന ഒരു മുഖം കണ്ടാല്‍... അതു നിന്റേതാകണം.... നിന്റേതു മാത്രം.... എന്നെ തിരിച്ചറിയാതെ.... നീ നടന്നകലുമ്പോള്‍...ആ കാല്‍പ്പാടുകളില്‍ പാദങ്ങല്‍ പദിപ്പിച്ചു പിന്‍തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഞാന്‍... ഇനിയൊരു വഴികളിലും കണ്ടുമുട്ടാതെ.... ഒരിക്കല്‍ കൂടിയൊരു വഴിപിരിയല്‍......
